زیر باران (ابیات و اشعار برگزیده)

تو عمر خواه و صبوری که چرخ شعبده باز

هزار بازی ازاین طرفــــــــــــــه تر بر انگیزد

                      ***

بر آستانه ی تسلیم،سر بنه حافظ

که گر ستیزه کنی روزگار بستیزد

                      ***

دائم گل این بستان شاداب نمی ماند

دریاب ضعیفان را در وقت توانایــــــــی

                      ***

در دایره ی قسمت ، ما نقطه ی پرگاریـــــم

لطف،آنچه تو اندیشی؛حکم آنچه تو فرمایی

                      ***

کاروان رفت و تـــــو در خواب و بیـــابــــان در پیـش

کی روی ؟ره زکه پرسی؟چه کنی؟چون باشی؟!

                      ***

خدا زان خرقه بیزار است صد بار

که صـد بت باشدش در آستینی

                      ***

در ره منزل لیلــــی که خطرهاست در آن

شرط اول قدم آن است که مجنون باشی

پاسخی اجمالی به یک شبهه

تازه از سفر برگشته ام؛ به قول قدیمی تر ها پاسی از شب گذشته است ،آماده می شوم برای خواب ؛ تلگرامی از عزیری می رسد که چرا فردوسی گفته است : " زن و اژدها هردو درخاک به/جهان ،پاک از این هر دو ناپاک به / زنان را ستایی سگان را ستای/که یک سگ به از صد زن پارسای "

خواب آلوده پاسخش می دهم که آقا جان! آدم های فضول از قدیم هم بودند آن ها فکر می کردند بیشتر و بهتر از بزرگان می دانند و حرف های صد تا یک غازشان را لابلای سخن بزرگانی چون فردوسی می گنجانیدند ... اما جدی تر آن که : این ابیات که در داستان سیاوش و در وصف خیانت نامادری وی و سوگلی حرمسرای کاووس یعنی سودابه آمده است از ابیات الحاقی و مجعول شاهنامه است و در نسخه های اصیل و قدیمی وجود ندارد ؛ شاید ناسخی ، هنگام کتابت شاهنامه ، نظری را که خود درمورد زنان داشته است به نظم درآورده و به کتاب فردوسی افزوده است در روزگارانی که صنعت چاپ نبود و باسوادانی که خواندن و نوشتن می دانستند اندک بودند کار تکثیر و نسخه برداری از کتاب به نساخ سپرده می شد ناسخان هم در کار نوشتن پر اشتباه بودند مثلا اگر کلمه یا جمله ای را نمی توانستند بخوانند واژه یا عبارتی از خود  جایگزین آن می کردند یا اقدام به خذف و اضافه متن می نمودند و بدین گونه است که امروز نسخه های متعدد ازیک اثر واحد داریم .

فردوسی در جای جای شاهنامه ، زن ، به ویژه زن ایرانی را ستوده است ؛ اوج این ستایش را در توصیف همسر خویش ، در آغاز داستان بیژن و منیژه می بینیم :

برافروخت رخشنده شمع و چراغ

...

در کنـــــــــــج دلــم عشق کســی خانــــه ندارد

                          شادروان حسین پژمان بختیاری (متوفی 1353)

به نو بهاران بستای ابر گریان را

که از گریستن اوست این زمین ، خندان       رودکی

بهار آمد ازگلستان گل چنیم

ز روی زمین شاخ سنبل چنیم                   فردوسی

افسوس که نامه جوانی طی شد

و آن تازه بهار زندگانی دی شد

آن مرغ طرب که نام او بود شباب

افسوس ندانم که کی آمد کی شد            خیام

من جلوه شباب ندیدم به عمر خویش

از دیگران حدیث جوانی شنیده ام

                 ***

موی سپید را ، فلکم رایگان نداد

این رشته را به نقد جوانی خریده ام

                 ***

ای سرو پای بسته ! به آزادگی مناز

آزاده من،که از همه عالم بریده ام

                 ***

ترک خود پرستی کن ، عاشقی و مستی کن

تا زدام غم ، خود را ، چون رهی ، رها بینی

                 ***

منم ابر و تویی گلبن ، که می خندی چو می گریم

تویی مهر و منم اختر ، که می میرم چو می آیی

                 ***

مه روشن ، میان اختران پنهان نمی ماند

میان شاخه های گل ، مشو پنهان که پیدایی

                 ***

جای آسایش چه می جویی رهی در ملک عشق !

موج را آسودگی در بحر بی پایاب نیست

                 ***

از چو من آزاده ای الفت بریدن ، سهل نیست

می رود باچشم گریان، سیل از ویرانه ام

                 ***

طی نگشته روزگار کودکی ، پیری رسید

از کتاب عمر ما ، فصل شباب افتاده است

                  ***

قصه ی امواج دریا را زدریا دیده پرس

هر دلی آگه ز طوفان دل من نیست ، نیست

ستاره ای بدرخشید و مــــاه مجلس شد

دل رمیــــــده ی ما را انیس و مونس شد

نـگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت

به غمـــزه مساله آموز صــــد مدرس شد

به بـــــــوی او دل عاشقان چو صبــــــــــا

فدای عارض نسریـــن و چشم نرگس شد

                                                                  حافظ

*محمد(ص) در شعر برخی شاعران

جامه سیه کرد کفر نور محمّد رسید

طبل بقـــــا کوفتند ملک مخلّد رسید                             مولوی

خدایا گر تو سعدی را برانی

شفیع آرد روان مصطفی را

محمّـــــد سید سادات عالم

چراغ و چشم جمله انبیا را                                          سعدی

مو آن دلداده یکتــــــــــــــــا پرستــم

که جام شرک و خود بینی شکستــم

منم طاهـــــــــــــــر که در بزم محبت

محمّــــد را کمینه چاکــــــــــــــرستم                           بابا طاهر

تب و تاب بتکده ی عجم نرسد به سوز و گداز من

که به یک نـگاه محمّــــــد عربی گرفت حجاز من          اقبال لاهوری

سینه ی ما از محمّــد داغ داغ

از دم او کعبه را گل شد چراغ                                     اقبال لاهوری

ماه فروماند از جمال محمّــــــــــد

سرو نباشد به اعتدال محمّــــــــد

قدر فلک را کمال و منزلتی نیست

در نظر قدر با کمال محمّــــــــد ...                                سعدی

سعدی اگر عاشقی کنی و جوانی

عشق محمّد بس است و آل محمّد                              سعدی

محمّدعربی رهنمای درویشی است

من شکسته زبان مدح فقر چون گویم                           اقبال لاهوری

وزو بر روان محمـّــــــــــد درود

به یارانش بر هر یکی بر فــزود                                      فردوسی

محمّـد شفیع از گناهش بود

تنش چون گلاب مصعــّد بود                                          فردوسی

در ردای محمّــــــــــــدی آویز

کاســمان است احمد مرسل                                         سنایی

محمّــد هست دلدار الهی

گواه پاکی او ماه و ماهی                                               عطار

هر آن کس را که دنیا پیشوا شـد

محمـّـــــد با علی از وی جدا شد                                     عطار

بسم الله النّور

با سلام

امشب ،حافظ می خواندم یادم آمد چند ماهی است که به این وبلاگ، سری نزده ام و بیشتر در " لحظه های آبی" بودم. حالا که آمدم ، می بینم دو سالی هست که زیر باران نرفته ام ، زیر باران بیت های زیبا و دل انگیز شاعران بزرگ میهنم ؛ به راستی که "این قافلــه ی عمر عجب می گذرد "

و حالا ابیاتی از حافظ:

بجز ابروی تو محراب دل حافظ نیست

طاعت غیر تو در مذهب ما نتوان کرد

                  ***

سر درس عشق دارد دل دردمند حافظ

که نه خاطر تماشا نــــه هوای باغ دارد

                  ***

حافظ اندر درد او می سوز و بی درمان بسوز

زان که درمانی نــدارد درد بی درمان دوست

                  ***

دلش به ناله میازار و ختم کن حافظ !

که رستگاری جاوید در کم آزاری است

                 ***

سلامت همه آفاق ، در سلامت توست

به هیچ عارضه ، شخص تو دردمند مباد

                 ***

اگر پوسیده گردد استخوانم

نگردد مهرت از جانم فراموش

                ***

نگرفت در تو گریــــــــه حافظ بــــــه هیچ رو

حیران آن دلم که کم از سنگ خاره نیست

                ***

بحریست بحر عشق که هیچش کناره نیست

آن جا جز آن که جـــــان بسپارند چاره نیست

دوست بازآمد و دشمن به مصیبت بنشست

بادنوروز ، علی رغم خزان بازآمد                        سعدی

آدمی نیست که عاشق نشود وقت بهار

هر گیاهی که بهنوروزنجنبد حطب‌ست               سعدی

کامجویان را ز ناکامی چشیدن چاره نیست

بر زمستان صبر باید طالب نوروز را                       سعدی

ز کوی یار می‌آید نسیم باد نوروزی

از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی            حافظ

سخن در پرده می‌گویم چو گل از غنچه بیرون آی

که بیش از پنج روزی نیست حکم میر نوروزی         حافظ

ابر آذاری برآمد بادنوروزی وزید

وجه می می‌خواهم و مطرب که می‌گوید رسید      حافظ

نوروزرخت دیدم خوش اشک بباریدم

نوروزو چنین باران باریده مبارک باد                              مولوی

همه ساله بخت تو پیروز باد

شبان سیه بر تونوروزباد                                  فردوسی

به چندین فروغ و به چندین چراغ

بیاراسته چون به نوروز باغ                                                     فردوسی

بهاری داری از وی بر خور امروز

که هر فصلی نخواهد بودنوروز                            نظامی

تا توانم چو بادنوروزی

نکنم دعوی کهن دوزی                                       نظامی

دولت نوروز نپاید بسی

حمله و تاراج خزان در قفاست                         پروین اعتصامی

دل عطار چون گلنوروز

تازگی می‌دهد ز شبنم  عشق                         عطار نیشابوری

زلیخا مرد از این حسرت که یوسف گشت زندانی

چرا عاقل کند کاری که باز آرد پشیمانی                  صائب تبریزی

***

غافل کند از کوتهی عمر ، شکایت

شب در نظر مردم بیدار بلنـد است                          صائب تبریزی

***

غیر از خدا که هرگـــــــز در فکر او نبودی

هر چیز کز تو گم شد وقت نماز پیداست                    صائب تبریزی

***

دست طمع چو پیش کسان می کنی دراز

پل بسته ای که بگذری از آبروی خویش                    نظیری نیشابوری

***

ما زآغاز و زانجام جهان ، بی خبریم

اول وآخر این کهنه کتاب افتاده است                      کلیم کاشانی (همدانی)

***

زفرق وامتیاز کعبه و دیرم چه می پرسی

اسیر عشق بودم هر چه پیش آمد پرستیدم              بیدل دهلوی