زیر باران (ابیات و اشعار برگزیده)

به نو بهاران بستای ابر گریان را

که از گریستن اوست این زمین ، خندان       رودکی

بهار آمد ازگلستان گل چنیم

ز روی زمین شاخ سنبل چنیم                   فردوسی

افسوس که نامه جوانی طی شد

و آن تازه بهار زندگانی دی شد

آن مرغ طرب که نام او بود شباب

افسوس ندانم که کی آمد کی شد            خیام

من جلوه شباب ندیدم به عمر خویش

از دیگران حدیث جوانی شنیده ام

                 ***

موی سپید را ، فلکم رایگان نداد

این رشته را به نقد جوانی خریده ام

                 ***

ای سرو پای بسته ! به آزادگی مناز

آزاده من،که از همه عالم بریده ام

                 ***

ترک خود پرستی کن ، عاشقی و مستی کن

تا زدام غم ، خود را ، چون رهی ، رها بینی

                 ***

منم ابر و تویی گلبن ، که می خندی چو می گریم

تویی مهر و منم اختر ، که می میرم چو می آیی

                 ***

مه روشن ، میان اختران پنهان نمی ماند

میان شاخه های گل ، مشو پنهان که پیدایی

                 ***

جای آسایش چه می جویی رهی در ملک عشق !

موج را آسودگی در بحر بی پایاب نیست

                 ***

از چو من آزاده ای الفت بریدن ، سهل نیست

می رود باچشم گریان، سیل از ویرانه ام

                 ***

طی نگشته روزگار کودکی ، پیری رسید

از کتاب عمر ما ، فصل شباب افتاده است

                  ***

قصه ی امواج دریا را زدریا دیده پرس

هر دلی آگه ز طوفان دل من نیست ، نیست