زیر باران (ابیات و اشعار برگزیده)

تو عمر خواه و صبوری که چرخ شعبده باز

هزار بازی ازاین طرفــــــــــــــه تر بر انگیزد

                      ***

بر آستانه ی تسلیم،سر بنه حافظ

که گر ستیزه کنی روزگار بستیزد

                      ***

دائم گل این بستان شاداب نمی ماند

دریاب ضعیفان را در وقت توانایــــــــی

                      ***

در دایره ی قسمت ، ما نقطه ی پرگاریـــــم

لطف،آنچه تو اندیشی؛حکم آنچه تو فرمایی

                      ***

کاروان رفت و تـــــو در خواب و بیـــابــــان در پیـش

کی روی ؟ره زکه پرسی؟چه کنی؟چون باشی؟!

                      ***

خدا زان خرقه بیزار است صد بار

که صـد بت باشدش در آستینی

                      ***

در ره منزل لیلــــی که خطرهاست در آن

شرط اول قدم آن است که مجنون باشی

به نو بهاران بستای ابر گریان را

که از گریستن اوست این زمین ، خندان       رودکی

بهار آمد ازگلستان گل چنیم

ز روی زمین شاخ سنبل چنیم                   فردوسی

افسوس که نامه جوانی طی شد

و آن تازه بهار زندگانی دی شد

آن مرغ طرب که نام او بود شباب

افسوس ندانم که کی آمد کی شد            خیام

ستاره ای بدرخشید و مــــاه مجلس شد

دل رمیــــــده ی ما را انیس و مونس شد

نـگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت

به غمـــزه مساله آموز صــــد مدرس شد

به بـــــــوی او دل عاشقان چو صبــــــــــا

فدای عارض نسریـــن و چشم نرگس شد

                                                                  حافظ

بسم الله النّور

با سلام

امشب ،حافظ می خواندم یادم آمد چند ماهی است که به این وبلاگ، سری نزده ام و بیشتر در " لحظه های آبی" بودم. حالا که آمدم ، می بینم دو سالی هست که زیر باران نرفته ام ، زیر باران بیت های زیبا و دل انگیز شاعران بزرگ میهنم ؛ به راستی که "این قافلــه ی عمر عجب می گذرد "

و حالا ابیاتی از حافظ:

بجز ابروی تو محراب دل حافظ نیست

طاعت غیر تو در مذهب ما نتوان کرد

                  ***

سر درس عشق دارد دل دردمند حافظ

که نه خاطر تماشا نــــه هوای باغ دارد

                  ***

حافظ اندر درد او می سوز و بی درمان بسوز

زان که درمانی نــدارد درد بی درمان دوست

                  ***

دلش به ناله میازار و ختم کن حافظ !

که رستگاری جاوید در کم آزاری است

                 ***

سلامت همه آفاق ، در سلامت توست

به هیچ عارضه ، شخص تو دردمند مباد

                 ***

اگر پوسیده گردد استخوانم

نگردد مهرت از جانم فراموش

                ***

نگرفت در تو گریــــــــه حافظ بــــــه هیچ رو

حیران آن دلم که کم از سنگ خاره نیست

                ***

بحریست بحر عشق که هیچش کناره نیست

آن جا جز آن که جـــــان بسپارند چاره نیست

دوست بازآمد و دشمن به مصیبت بنشست

بادنوروز ، علی رغم خزان بازآمد                        سعدی

آدمی نیست که عاشق نشود وقت بهار

هر گیاهی که بهنوروزنجنبد حطب‌ست               سعدی

کامجویان را ز ناکامی چشیدن چاره نیست

بر زمستان صبر باید طالب نوروز را                       سعدی

ز کوی یار می‌آید نسیم باد نوروزی

از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی            حافظ

سخن در پرده می‌گویم چو گل از غنچه بیرون آی

که بیش از پنج روزی نیست حکم میر نوروزی         حافظ

ابر آذاری برآمد بادنوروزی وزید

وجه می می‌خواهم و مطرب که می‌گوید رسید      حافظ

نوروزرخت دیدم خوش اشک بباریدم

نوروزو چنین باران باریده مبارک باد                              مولوی

همه ساله بخت تو پیروز باد

شبان سیه بر تونوروزباد                                  فردوسی

به چندین فروغ و به چندین چراغ

بیاراسته چون به نوروز باغ                                                     فردوسی

بهاری داری از وی بر خور امروز

که هر فصلی نخواهد بودنوروز                            نظامی

تا توانم چو بادنوروزی

نکنم دعوی کهن دوزی                                       نظامی

دولت نوروز نپاید بسی

حمله و تاراج خزان در قفاست                         پروین اعتصامی

دل عطار چون گلنوروز

تازگی می‌دهد ز شبنم  عشق                         عطار نیشابوری